Ես խոսում եմ պապերիս լեզվով՝ արևմտահայերեն

Սա մի ժառանգություն է, անհաշվելի հարստության և անկորնչելի գեղեցկության հորդահոս աղբյուր, որի ակունքը մեր ոսկեղենիկ գրաբարն է: Աշակերտները ներկայացրեցին սփյուռքահայ դասական պոեզիայի լավագույն գործերից: Նրանք իրենց բեմադրություններով ներկայացրեցին տարագիր հայի ողջ հույզերը, կարոտն ու ցավը, հզոր ու հարուստ պետություններում նրա վտարանդի և օտար լինելու կսկիծը: Սրանով հանդերձ՝ միջոցառումը զերծ էր հուսաբեկությունից:

 

Կորցրած հայրենիքի և «աչքի բիբի չափ փայփայելի» մայրենի լեզվի ներբող համարվող միջոցառումը հագեցած էր վաղվա օրվա հանդեպ լուսավոր հավատով և մեծ լավատեսությամբ: Հանդիսատեսը հասկացավ, որ սովորողների այս խումբը հենց այն սերունդից է, որը պատրաստ է իրավացիորոն վերադառնալ Արևմտյան Հայաստան և արդեն իսկ սրբադասյալ մեկուկես միլիոն հայ նահատակների վկայակոչմամբ ասել՝ «Եկա՛նք,  լաո՛, հասանք, դարձա՛նք արդեն մըր էրգիր…»: