Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում ենք կարոտով...

Ներկա էին տնօրինությունը, ուսուցիչներ, ծնողներ, աշակերտներ: Միջոցառման մասնակիցները ութերորդ, հինգերորդ և չորրորդ դասարանների աշակերտներ էին: Միջոցառումն  սկսվեց մեղմ երաժշտությամբ, լսվում էր զանգերի խուլ ձայնը, թվում էր, թե քայլում էր քարավանը՝ մեղմասահ ու ղողանջումով:

 

Երգը դադարում է, և աշակերտներն սկսում են ներկայացնել վսեմի, բարու, գեղեցիկի, հայրենասիրության և մարդկության ջահակիր  բանաստեղծի ստեղծագործությունները: Այն միտքն էր թևածում, որ ուրիշի էության մեջ ներթափանցելը, նրա հոգին ու հոգեբանությունը հարազատորեն արտահայտելն Իսահակյանի պոեզիայի հիմնական հատկանիշն է:

 

Բանաստեղծի  հույզերն ու ապրումներն աշակերտներն արտահայտում ու մեկնաբանում էին իրենց իսկ խոսքի միջոցով: Կարծես ներկաների հոգիների առջև  իր խոսքի և մտքի  կախարդական աշխարհն էր բացել սիրելի բանաստեղծը և ստեղծվել էր հոգու շփում ու մտերմություն Վարպետի հետ:

 

Ասմունքին հաջորդում էին երգերը, որոնք գրվել էին հեղիանկի խոսքերով: Միջոցառումն ավարտվեց հետևյալ իմաստուն խոսքերով. «Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում  ենք կարոտով...»: Նմանատիպ հուզիչ միջոցառումները ուսանելի են բոլոր աշակերտների համար: