Բանակը մեր տունն է, մեր ամրոցը

1988թ. փետրվարից, երբ  Խորհրդային Միության փլուզումից հետո  մեր  արնախում հարևանների  անզգամ  աչքերում  փայլատակեց   Հայաստանին  ու   Լեռնային  Ղարաբաղին   տիրելու   վայրի  ցանկությունը,  հրամայական  դարձավ  ազգային  բանակ  ունենալու  անհրաժեշտությունը:

 

Այժմ այդ  բանակը, որին  մանկան  պես  փայփայեց, փորձությունների   ու   պատերազմի    միջով անցկացրեց մեր  ժողովուրդը,  քսաներեք  տարեկան  է,  կայացած ու զորավոր  մի  ուժ, որը  մեր  խաղաղության, կյանքի  ու  արարման երաշխավորն  է:

 

Նրա ծննդյան  օրը  հանդիսավորությամբ նշվում  է  ամենուր: Այդ  տոնի  առթիվ Գեղարքունիքի  մարզի Զոլաքար գյուղի  թիվ 1  միջնակարգ  դպրոցի  բակում  ևս  անցկացվեց  զինվորական  քայլերթ՝ դպրոցի զինղեկ Վ. Մազուլյանի  գլխավորությամբ:

 

Այնուհետև  դպրոցում  անցկացվեց  տոնական միջոցառում: Բացման  խոսքում փոխտնօրեն  Մանուշ  Տոնեյանը խոսեց  բանակի  կազմավորման,  ժողովրդի կյանքում  նրա դերի  ու կարևորության մասին: Միջոցառումն  սկսվեց  մոր՝ որդուն  բանակ  ճանապարհելու տեսարանով, ուր մայրը հորդորում  էր որդուն  լինել անձնվեր, ընկերասեր  ու   խիզախ զինվոր:

 

Այնուհետև «նորակոչիկն»  ընկերների  հետ  քայլերգի  ուղեկցությամբ բարձրացավ  բեմ: Նրանք հանդիսավորությամբ կարդացին ՀՀ Զինված Ուժերում զինծառայողի երդումը: Հետո պարեցին,  տղաներին բարի  ծառայություն մաղթեցին  և  նրանց  զենքեր հանձնեցին  աղջիկները: Հաջորդ  տեսարանը  զինվորների կենցաղն  էր  բանակում:

 

Տղաները բեմականացմամբ ներկայացրին զիվորական  կյանքն  ու  զինծառայողների  կարոտը: Միջոցառումն ավարտվեց, իսկ ներկաների  ու  մասնակիցների  սրտում  առավել  ամրապնդվեց հավատն ու  վստահությունը  Հայոց  բանակի նկատմամբ. այդ էին  վկայում  ոգևորությունն ու հոտնկայս ծափահարությունները: Հուզումնալից հպարտության զգացողություն  էր դա, որ   կոչվում  է  հայրենասիրությունը:

 

Աշակերտները հաջորդ օրը նույն սիրով ու ոգևորությամբ մասնակցեցին դպրոցում  կազմակերպված   սպորտային   մրցույթներին: Անցկացվեց   նաև  մինի ֆուտբոլային   մրցույթ բարձր դասարանցիների միջև: Հաղթեցին 10-րդ դասարանի աշակերտները:

 

Հայրենասիրությունը չպետք է  լինի  լոկ  հասուն մարդու վերաբերմունք  առ  հայրենիք, այլ  պետք է լինի  սնունդ ամեն  հայ  մանկան  համար,  աշխարհի  որ  անկյունում էլ  նա ծնվի:  Պիտի  մայրական  կաթի  հետ անցնի  արյան  մեջ  ու  հոգու  հետ  անգամ դուրս չգա,  որ  շարունակենք  գոյատևել ու  արարել՝  չսոսկալով ոչ՛ բաց ու  արնախում  հայացքներից , ոչ՛  մեր  ազգը  կուլ  տալու  պատրաստ անհագ  երախներից: