Բեմադրություն «Սասունցի Դավիթ» էպոսից

Մեծ էր խանդավառությունը: Փոքրիկ դերասանները ոգևորված էին: Արթնացել էր հայկական ոգին: Հնչում էր հայ խոսքը, հայ երգը, թևածում էր ոգեշունչ պարը: Թուր կեծակին հրաշքներ էր գործում: Պարտվեց թշնամին: Հաղթեց հայ ոգին: Ձգվեց, բարձրացավ Հայոց բերդը, կառուցվեց ոգու, հավատի տունը:

 

Տոն էր ուժի, հզորության, ոգու հաղթանակի: Փոքրիկների սրտերում ամբարվել էր ասես հայի դարավոր փափագը՝ հայրենիքը միշտ ազատ ու կանգուն տեսնելու:

 

Այնքան հզոր ու համոզիչ էր նրանց համակած պաթոսը, որ կասկած չկար, որ այս սերունդը սերել է Սասունցի Դավթի զարմից: